Η σχέση γονέων και παιδιών είναι διαρκή αλληλεπίδραση, που επηρεάζει την ψυχή του παιδιού και πλάθει τα πρότυπα του.
“Η μητέρα μου, μού επαναλάμβανε διαρκώς πως κανείς δεν θα με αγαπήσει όπως αυτή. Όταν μεγάλωσα, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα έλεγχο της ζωής μου και έκανα ό, τι θεωρούσα ότι θα άρεσε σε εκείνη».
«Ο πατέρας ήταν λες και δεν υπήρχε ενδιαφερόταν για τη δουλειά του. Έφτιαξα οικογένεια, αλλά κουβαλάω την πικρία -και κάτι σαν ενοχή-για την αδιαφορία του.»
Πολλοί είναι, λοιπόν, οι γονείς που φοβούνται τα χειρότερα και προσπαθούν να ανακαλύψουν στα παιδιά τους .
Παρ’ όλα αυτά, ο υπερβολικός φόβος και η «παρατήρηση» δεν οδηγούν πουθενά. Όποιος φοβάται, ξεχνά πολλές φορές να αντιδράσει και όποιος παρατηρεί, ξεχνά να ακούσει και να επικοινωνήσει.
Η επικοινωνία, είναι δύσκολη... Στην προεφηβεία, συνήθως, εκεί γύρω στην ηλικία των 11-12 ετών, η επικοινωνία είναι "ιδιαίτερη". Κυρίως τα παιδιά αποθρασύνονται και είναι πιο αντιδραστικά. Οι γονείς πρέπει να είναι πιο χαλαροί και να δείχνουν ό,τι στηρίζουν τον νέο.Οι έφηβοι έχουν ανάγκη από όρια και ζητάνε από τους γονείς καθοδήγηση.
Η επικοινωνία µε τους εφήβους είναι τόσο δύσκολη, επειδή οι έφηβοι είναι διχασµένοι: Από τη µια νιώθουν ότι θέλουν να στείλουν στο φεγγάρι τους γονείς τους κι από την άλλη έχουν τεράστια ανάγκη από τη σταθερότητα που αυτοί τους παρέχουν, ακριβώς επειδή οι ίδιοι αισθάνονται «τη γη να τρέµει κάτω από τα πόδια τους». Όποιο, λοιπόν, κι αν είναι το παιδαγωγικό µας «ύφος», αυστηρό ή επιεικές, φιλικό ή αυταρχικό, αυτό που έχει σηµασία είναι να είµαστε όσο µπορούµε πιο σταθεροί και σίγουροι απέναντί τους σχετικά µε αυτά που περιµένουµε, που απορρίπτουµε, που επιθυµούµε, που χαιρόµαστε σε αυτούς.
Ένα δύσκολο παιχνίδι επικοινωνίας είναι αυτό της «σωστής απόστασης». Οι έφηβοι έχουν ανάγκη από περισσότερο ιδιωτικό χώρο. Έτσι, οι ερωτήσεις των γονιών πολλές φορές είναι αναπάντητες...
Οι γονείς πρέπει να καταλάβουνμ ότι πλέον δεν θα έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν τα πάντα που γίνονται στη ζωή των παιδιών τους. Η σιωπή δεν είναι λύση, γιατί υπάρχει κίνδυνος να εκτροχιαστούν.
Κατά την εφηβεία των παιδιών τους, οι γονείς εκθρονίζονται. Αυτοί που ήξεραν και μέκαναν τα πάντα, που ήταν οι καλύτεροι, οι εξυπνότεροι , γίνονται ξαφνικά ένας ξαφνικός κριτής κάτι που δεν είναι ούτε ευχάριστο ούτε ανώδυνο γι’ αυτούς.
“Η μητέρα μου, μού επαναλάμβανε διαρκώς πως κανείς δεν θα με αγαπήσει όπως αυτή. Όταν μεγάλωσα, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα έλεγχο της ζωής μου και έκανα ό, τι θεωρούσα ότι θα άρεσε σε εκείνη».
«Ο πατέρας ήταν λες και δεν υπήρχε ενδιαφερόταν για τη δουλειά του. Έφτιαξα οικογένεια, αλλά κουβαλάω την πικρία -και κάτι σαν ενοχή-για την αδιαφορία του.»
Πολλοί είναι, λοιπόν, οι γονείς που φοβούνται τα χειρότερα και προσπαθούν να ανακαλύψουν στα παιδιά τους .
Παρ’ όλα αυτά, ο υπερβολικός φόβος και η «παρατήρηση» δεν οδηγούν πουθενά. Όποιος φοβάται, ξεχνά πολλές φορές να αντιδράσει και όποιος παρατηρεί, ξεχνά να ακούσει και να επικοινωνήσει.
Η επικοινωνία, είναι δύσκολη... Στην προεφηβεία, συνήθως, εκεί γύρω στην ηλικία των 11-12 ετών, η επικοινωνία είναι "ιδιαίτερη". Κυρίως τα παιδιά αποθρασύνονται και είναι πιο αντιδραστικά. Οι γονείς πρέπει να είναι πιο χαλαροί και να δείχνουν ό,τι στηρίζουν τον νέο.Οι έφηβοι έχουν ανάγκη από όρια και ζητάνε από τους γονείς καθοδήγηση.
Η επικοινωνία µε τους εφήβους είναι τόσο δύσκολη, επειδή οι έφηβοι είναι διχασµένοι: Από τη µια νιώθουν ότι θέλουν να στείλουν στο φεγγάρι τους γονείς τους κι από την άλλη έχουν τεράστια ανάγκη από τη σταθερότητα που αυτοί τους παρέχουν, ακριβώς επειδή οι ίδιοι αισθάνονται «τη γη να τρέµει κάτω από τα πόδια τους». Όποιο, λοιπόν, κι αν είναι το παιδαγωγικό µας «ύφος», αυστηρό ή επιεικές, φιλικό ή αυταρχικό, αυτό που έχει σηµασία είναι να είµαστε όσο µπορούµε πιο σταθεροί και σίγουροι απέναντί τους σχετικά µε αυτά που περιµένουµε, που απορρίπτουµε, που επιθυµούµε, που χαιρόµαστε σε αυτούς.
Ένα δύσκολο παιχνίδι επικοινωνίας είναι αυτό της «σωστής απόστασης». Οι έφηβοι έχουν ανάγκη από περισσότερο ιδιωτικό χώρο. Έτσι, οι ερωτήσεις των γονιών πολλές φορές είναι αναπάντητες...
Οι γονείς πρέπει να καταλάβουνμ ότι πλέον δεν θα έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν τα πάντα που γίνονται στη ζωή των παιδιών τους. Η σιωπή δεν είναι λύση, γιατί υπάρχει κίνδυνος να εκτροχιαστούν.
Κατά την εφηβεία των παιδιών τους, οι γονείς εκθρονίζονται. Αυτοί που ήξεραν και μέκαναν τα πάντα, που ήταν οι καλύτεροι, οι εξυπνότεροι , γίνονται ξαφνικά ένας ξαφνικός κριτής κάτι που δεν είναι ούτε ευχάριστο ούτε ανώδυνο γι’ αυτούς.